Kosovo i Metohija je primarno središte srpske državnosti, ishodište srpskog pravoslavlja i srpske civilizacije u opsegu Raško-zetskog kraljevstva i Srpskog carstva i obnavljanja srpskog državno-pravnog identiteta i suvereniteta u ovom regionu istorijske stare Srbije, posle skoro petovekovne turske vladavine. Srpska državnost je tokom prve Jugoslavije bila utopljena u jugoslovensku zabludu, a obnovljena je - što treba priznati - do nekog stepena suverenosti u federativnoj, socijalističkoj Jugoslaviji.

Ona je generalno, u odnosu na federaciju, i selektivno, u odnosu na NR-SR Srbiju primenila sovjetski model etničkog federalizma ustanovljenjem SAP Vojvodine i AKMO, odnosno SAP Kosovo za kosovsko-metohijski region južne Srbije. Pri tome je administrativna granica južne pokrajine proširena na teritoriju ibarsko-kopaoničkog subregiona Raške oblasti Srbije (Vrhlab, Ibarski Kolašin, Banjska, Zvečan, Leposavić, Mitrovica).

Ovakvo "rešenje" teritorijalnog obuhvata Kosovsko-metohijske oblasti pokrajine ide na dušu srpsko-crnogorsko partijsko-državnoj nomenklaturi i njenoj antiistorijskog i geopolitičkoj stupidnosti, a isto, i još više, postkomunističkoj Miloševićevoj garnituri koja je na severnom sektoru, takođe u centralnom delu Kosova, u Kosovskom Pomoravlju, Prizrensko-šarplaninskoj oblasti (župe Gora, Opolje, Sredska i Sirinić) i u Metohijskom Podgoru sa Pećkom patrijašijom i Dečanima u župi Zatrnava mogla na etnokulturnoj osnovi izvršiti reteritorijalizaciju pokrajine, uz arbitražu međunarodne zajednice i kompromis s tadašnjom albanskom alternativom, pod bitnim uslovom visokog stepena političke autonomije za almanizovane oblasti pokrajine.

Projektovanu koncepciju etnopolitičke strukture i organizacije južne pokrajine, koja podseća na leopardovu kožu razradio sam u studijima i člancima iz 1993-1995. godine. O njenoj održivosti u funkcionalnoj sprezi sa idejom podele pokrajine moglo bi se nadugačko raspravljati, što danas i nema mnogo smisla.

Uveren sam da koncepcija o reteritorijalizaciji i političko-teritorijalnoj diferenciji pokrajine sadrži racionalno zrno koje u sferi dosadašnjih neuspelih pokušaja decentralizacije i primene evropskih standarda na različite načine pulsira i do ovog trenutka. U svakom slučaju, i postkomunistička i postoktobarska srpska vlast su mogle da administrativne granice pokrajine svedu na onu oblast koja jeste Kosovo i Metohija, te danas vojnici Kfora ne bi stražarili nadomak Pančićevog vrha i Doline jorgovana u srcu Raške Srbije, po narodnoj tradiciji vezanu za omiljenu i mudru srpsku kraljicu Jelenu Anžujsku.

Osim toga, u istom kontekstu, država Srbija se mora najenergičnije suprotstaviti prekvalifikaciji nasleđene pokrajinske administrativne granice u državnu granicu, koja formalno nije, ali objektivno jeste na delu u geopolitičkoj kombinatorici albanskih secesionista i zapadnih medijatora kosovskog pitanja.

Što se tiče "količine istorije" koju smo u najsažetijem obliku, u smislu determinisanje statusa pokrajine napred pomenuli, a koja svojim rasponom skoro milenijumskog trajanja nervira pojedine visoke predstavnike i funkcionere Evropske unije i međunarodne zajednice do arogantne "presude" po kojoj istorija Kosova počinje 1999. godine.

Naime, pošto je agresija NATO alijanse apsolutni presedan u celokupnoj evropskoj političkoj istoriji posle Drugog svetskog rata, treba ih stručno podučiti da savremena kosovska istorija obrazuje posebnu sferu konkretno reflektovane istorije i geografije srpsko državno-političkog, etničkog i kulturnog prostora čemu nas u totalitetu dijalektičke stvarnosti istorijskog procesa uči Hegel, a i kapitalno delo nacionalne i regionalne istorije antropogeografije domaćih autora.

Pojam konačnog rešenja podudara sa albanskim secesionističkim pokretom i njegovom beskompromisnom akcijom oko državne nezavisnosti Kosova kao druge unitarne, nasilnički etnički homogenizovane albanske države na Balkanu i to usred srpskog državnog, istorijskog i kulturnog prostora, a pod okriljem uticajnih krugova i zemalja Evropske unije i NATO alijanse.

Srbija treba da odbrani svoj suverenitet nad celinom državnog prostora i da uloži maksimalne napore na održanju i razvoja srpskog entiteta na Kosovu i Metohiji i da sredi socijalne, ekonomske, demografske i političke prilike u središtu svoje državne kuće, da se okane mitomanije, da planski usmerava regionalni razvoj u smislu komparativnih prednosti i da projektovano pridruživanje Evropskoj uniji bude u znaku regionalne organizacije i integracije.

U tom kontekstu je sadašnja geopolitička struktura zapadnog i centralnog Balkana plombirani sistem, koji objektivno nema izglede održivosti u doglednoj budućnosti.

Ostale vestiArhiva