Bojan Zulfikarpašić, 38-godišnji džez pijanista, otvorio je juče elektro-džez festival "Faktori" u centru Pariza, kompozicijama sa svog poslednjeg albuma "Ksenofonija", objavljenog ove godine. Bojan Z, kako ga u Francuskoj poznaju (po kvartetu koji je osnovao 1993. godine), napravio je prve muzičke korake 80-ih u rodnom Beogradu, gde je svirao u rok i džez bendovima. Evropsku karijeru ostvario je u Parizu, gde živi već punih 18 godina. Nazivaju ga pravim predstavnikom evropske džez scene, zbog specifične mešavine muzičkih žanrova, iako je prvu školu džeza prošao u Americi, daleke 1986. godine. Postao je, međutim, poznat po jedinstvenom zvuku koji je uneo u svoje džez kompozicije, a koji crpi iz svojih korena ("Koreni" su i naslov jednog od šest njegovih albuma koje je izdao za francusku izdavačku kuću "Label blu").
Uticaj srpskih, makedonskih, bugarskih i ciganskih narodnih melosa glavni je pečat njegovog stila, koji mu je doneo ne mali broj međunarodnih priznanja. Francuska ga je 2002. odlikovala Ordenom viteza umetnosti, a francuska akademija džeza proglasila ga je muzičarem godine. Godine 2005. dobio je "Evropsku džez nagradu" kao najbolji evropski džez muzičar. Njegova "francuska" karijera počela je u Beogradu 1987. godine, kada je u Francuskom kulturnom centru prvi put čuo slavnog kontrabasistu Anrija Taksijea i poželeo da sa njim svira. Nešto kasnije postaće prijatelji i zajedno će napraviti nekoliko albuma.
- S Taksijeom sviram od 1991. godine, kada smo se upoznali. Od njega sam mnogo naučio jer je on jedan od najvećih francuskih džez muzičara - izjavio je Bojan Z.
Opisuju ga kao pijanistu virtuozne tehnike, a njegov stil improvizacije kao obnavljanje ere klasičnih džez majstora uz uticaj savremene etno muzike.
- To je počelo kad sam došao u Pariz, odmah posle vojske, gde sam godinu dana svirao narodnjake. Srećući se po prvi put s tim melodijama, pomislio sam kako bi bilo dobro da je sviraju i ljudi koji sviraju neku drugu muziku, klasičnu ili džez - kaže Zulfikarpašić.
U trenutku kada je počeo da je uvodi u svoje kompozicije, narodna muzika sa Balkana još nije bila poznata u Francuskoj kao što je to danas.
- Tek su bili počeli da se pojavljuju bugarski horovi, a onda je Kusturica napravio svoje čuvene filmove u kojoj je tu muziku učinio dostupnom široj publici. Interesovanje koje je publika pokazala podstaklo me je da nastavim, a vremenom sam pronašao svoj identitet u tome - objašnjava muzičar.

Džez Točak i Bouvi na srpski način

Muzičari na poslednjem Bojanovom albumu, još udaljenijem od klasičnog džeza od prethodnih, su kontrabasista Remi Vinjolo i bubnjar Ari Henig, sa kojima je radio i na prethodnom albumu "Transpacifik", uz džez bubnjara Bena Perovskog i bugarskog kavalistu Krasena Luckanova. O rasponu njegovih uticaja govore i kompozicije sa novog albuma - od posvete čačanskom gitaristi Radomiru Mihajloviću Točku, do improvizacije Bouvijeve "Pepeo pepelu" ("Ashes to Ashes"), posvećene, kao i čitav album, Bojanovom ocu Eminu, koji je umro prošle godine. Njegov "multikulturni" identitet vidi se i po dugačkoj listi muzičara s kojima je sarađivao, među kojima su alžirski perkusionista Karim Zijad, makedonski gitarista Vlatko Stefanovski, njegovi beogradski prijatelji, basisti Predrag Revišin i Vojin Draškoci, te američki muzičari Skot Koli, bivši basista Herbija Henkoka, i njujorški bubnjar Našit Vejts.

Ostale vestiArhiva